SKÁLD.IS

Konur skrifa um konur sem skrifa

Jóna Guðbjörg Torfadóttir 8. apríl 2020

„Langt í burt ég líða vil“

Ljóð dagsins er Ljáðu mér vængi eftir skáldkonuna Huldu. Ljóðið lýsir þrá ljóðmælandans um að líða í burt, fljúga líkt og gæsin til blómlegrar eyjar, og má ætla að margur deili þessari löngun eftir langa inniveru í einangrun og sóttkví:

 

Ljáðu mér vængi

„Grágæsa móðir!

ljáðu mér vængi“,

svo ég geti svifið

suður yfir höf.

Bliknuð hallast blóm í gröf,

byrgja ljósið skugga tröf;

ein ég hlýt að eiga töf

eftir á köldum ströndum,

ein ég stend á auðum sumarströndum.

Langt í burt ég líða vil,

ljá mér samfylgd þína!

Enga vængi á ég til

utan löngun mína,

utan þrá og æskulöngun mína.

Lof mér við þitt létta fley

lítið far að binda;

brimhvít höf ég óttast ei

eða stóra vinda.

Okkar bíður blómleg ey

bak við sund og tinda,

bak við sæ og silfurhvíta tinda.

Eftir mér hún ekki beið, –

yst við drangann háa

sá ég hvar hún leið og leið

langt í geiminn bláa,

langt í geiminn vegalausa, bláa.